Jesteśmy społecznością, która kocha książki

39/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Skradzione dni” to powieść na wskroś obyczajowa, która moim zdaniem powinna zadowolić fanów tego gatunku. Dwie bohaterki i dwie trudne życiowe historie. Kira Dawidow to młoda, ale już nieco poturbowana przez los kobieta. Przyjeżdża do Rogożów wiedziona wątłą nitką wspomnienia zahaczonego w swojej pamięci. Kiedy była mała, matka śpiewała jej kołysankę, z której zapamiętała jedynie nazwę tego miasteczka.

Obok niej Maria Montenero, która z dnia na dzień staje się bezdomna po utracie swojej chaty przy lesie. Tymczasowym schronieniem ich obu staje się Charlie - tak pieszczotliwie nazwały kampera należącego do młodszej z kobiet. Jak się okazuje, obie panie są połączone więzami krwi, choć same o tym nie wiedziały przez długi czas…

Kolejny już raz trafiłam na drugi tom cyklu książek, spodziewając się samodzielnej historii. Nic w opisie, ani na portalach czytelniczych nie zasugerowało mi, że ta opowieść ma wstęp w postaci poprzedniej części, którą warto byłoby znać. Choć wiele z opowieści można samemu wydedukować i ostatecznie zrozumieć ją jako całość, to sporo spraw zostaje i tak w formie niedopowiedzeń i braków z poprzedniego tomu…

Powieść spod pióra Pani Grażyny Jeromin-Gałuszka toczy się spokojnie, opowiada o zwyczajnych losach, o tragediach, jakich wiele wokół nas. Mówi o poszukiwaniu swojego miejsca, korzeni i bliskości drugiego człowieka. Choć jej wydźwięk jest raczej pozytywny, to momentami książka mi się dłużyła. Nie mogłam wczuć się w relacje między wszystkimi bohaterkami (również tymi pobocznymi), w ich przekomarzanie się itd. Być może ich zażyłość powstała w pierwszym tomie już nie dopuszczała mnie do tej przyjaźni…?

Na szczęście historia dotyczy nie tylko wyżej wspomnianych wiodących postaci, ale mamy w niej także retrospekcje trudnego życia Bronki i jej córki Erizy, dzięki którym nie odłożyłam książki w połowie. Kim jest Bronka i dlaczego jest ważna dla tej powieści, musicie sprawdzić sami. Nie polecę z czystym sumieniem, ale i nie odradzę tej lektury. Są osoby, które lubią takie powieści o codzienności. Na mnie nie zrobiła szczególnego wrażenia, ale była poprawna.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem

39/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Skradzione dni” to powieść na wskroś obyczajowa, która moim zdaniem powinna zadowolić fanów tego gatunku. Dwie bohaterki i dwie trudne życiowe historie. Kira Dawidow to młoda, ale już nieco poturbowana przez los kobieta. Przyjeżdża do Rogożów wiedziona wątłą n...

Rozwiń

Zwiń

38/52/2024 ig: @Liber.tinea

Powieść “Popłynę przed siebie jak rzeka” jest zaliczona do gatunku literatury pięknej i nie sposób mi się z tym nie zgodzić. Ta historia skradła moje serce, nie tylko pięknem opowieści, ale również kunsztem wykonania. Gdyby ktoś zapytał o najlepszą książkę przeczytaną przeze mnie w ciągu ostatnich miesięcy, to bez wahania wskazałabym właśnie tę. Książkę nabrzmiałą wściekłością niesprawiedliwości, naznaczoną utratą i jednocześnie pełną woli przetrwania i miłością… Książkę o życiu porównanym do płynącej rzeki, której nie da się powstrzymać, choćby na jej drodze pojawiały się trudne do ominięcia przeszkody.

Opowieść zaczyna się w 1948 roku, w USA, czyli w kraju wolnego człowieka. W tej wspaniałej krainie mlekiem i miodem płynącej… Jak się okazuje - nie dla wszystkich. Młody Indianin, Wilson Moon poznaje dziewczynę z małej farmy brzoskwiń w Kolorado. Victoria Nash od pierwszego spotkania wie, że chłopak będzie ważną częścią jej życia. Niestety uprzedzenia, rasizm kulturowy i nienawiść zakompleksionych, zazdrosnych białych mężczyzn nie dają tej dwójce cieszyć się swoją miłością w spokoju.

Victoria nigdy nie miała łatwego życia, od dzieciństwa poświęcała się rodzinie i wiele przy tym traciła. Stojąc zawsze po tej trudniejszej, kobiecej stronie barykady, początkowo musiała akceptować to, co przyniesie jej los i do czego zmusza ją męski świat. Jednak nadszedł czas, że jej cichy strumień wezbrał i przemienił się w rwącą rzekę.

Chociaż sama historia jest dosyć prosta do przewidzenia, to towarzyszące jej emocje momentami miażdżyły moje serce. Rzadko zdarza mi się tak uczuciowo podchodzić do czytanej książki, ale tym razem autorce, Shelley Read udało się nawet wycisnąć ze mnie łzy. Trochę żałowałam, że dałam tej cudownej opowieści tak długo czekać, a teraz po jej przeczytaniu chciałabym znów ją zapomnieć, żeby móc przeżyć ją na nowo.

Przedstawione pełnym czułości słownictwem opisy przyrody oraz emocji, które towarzyszyły głównym bohaterom kreowały w mojej wyobraźni realny świat i budziły do istnienia ukryte głęboko pokłady współczucia. Kiedy staję na szczycie zdobytej własnym wysiłkiem góry, czuję, że bardziej żyję. Dzięki książkom takim jak “Popłynę przed siebie jak rzeka” czuję, że bardziej odczuwam.

38/52/2024 ig: @Liber.tinea

Powieść “Popłynę przed siebie jak rzeka” jest zaliczona do gatunku literatury pięknej i nie sposób mi się z tym nie zgodzić. Ta historia skradła moje serce, nie tylko pięknem opowieści, ale również kunsztem wykonania. Gdyby ktoś zapytał o najlepszą książkę prze...

Rozwiń

Zwiń

37/52/2024 ig: @Liber.tinea

Drapieżniki i “Zwierzęta łowne” - recenzja książki Anny Mazurek

“Zwierzęta łowne” autorstwa Anny Mazurek to powieść inna niż wszystkie. Porusza ważne tematy społeczne i nad wyraz uniwersalne w przekazie prawdy. Trafia głęboko i uderza mocno w najdalsze zakamarki duszy.

Książka “Zwierzęta łowne” może sprawiać wrażenie napisanej nieco chaotycznie, niczym myśli snujące się jedna za drugą, prowadzące nitką do kłębka. Ten kłębek z kolei jawi się niczym węzeł gordyjski utworzony z poplątanych ludzkich oczekiwań, zawiedzionych nadziei i… przemocy. Przynajmniej tak jest na początku, zanim Czytelnik wgryzie się w jej gęsty klimat. Zanim pozna najskrytsze myśli poranionych bohaterów. Zanim usłyszy słowa prawdy ukryte w gęstym, prastarym lesie. Wtedy wszystko staje się klarowne.

Naznaczony traumą - dzieciństwo w cieniu przemocy

Jurek w wieku lat dwudziestu czterech stanął na rozdrożu swojego życia. Syn bogatego właściciela ubojni drobiu, będący ekonomicznym niewolnikiem swojego ojca i wegetarianinem z wyboru, potrzebuje czasu na zatrzymanie się. Nie czasu na przemyślenie i praktyczne ukierunkowanie swojej dalszej drogi, tylko całkowitego zamrożenia od pędzącej rzeczywistości. Naznaczony traumą przez wychowanie w ociekającym brutalnością czasów i okoliczności świecie, buntuje się przeciwko “męskiemu” pojmowaniu go przez ojca. Przeciwko układom i przemocy. Po kilku latach w mieście, dokąd uciekł przed wpływami ojca, poraniony powraca do rodzinnej wsi. Jego schronieniem staje się stary, niszczejący dwór należący do jego ciotki Matyldy. Historia chłopaka toczy się wśród kilku kobiet - tych mieszkających we wsi i tych, które do niej wracają żądne sprawiedliwości.

Bajka o zawiedzionych oczekiwaniach

Z okowów “Zwierząt łownych” wyłania się obraz dziecka obarczonego ogromnymi oczekiwaniami rodzica. Dziecka, wychowanego przez bezkarnego “kapitalistycznego wyzyskiwacza”. Portret młodego człowieka, który za wzorzec miał postawioną osobę hołubiącą się statusem białego mężczyzny, uciskającego słabszych, w jego mniemaniu gorszych, nie szanującego kobiet, stawiającego się najwyżej w hierarchii i nie dopuszczającego żadnego sprzeciwu. Wizerunek młodzieńca, który od najwcześniejszych lat patrzył na to, jak ojciec stosuje przemoc psychiczną wobec swojej uległej żony, wykorzystuje pracowników należącej do niego ubojni drobiu, zabija zwierzęta lasu i posuwa się do różnego rodzaju przestępstw i zastraszania swoich oponentów. W końcu dziecka, które podjęło cichy bunt i nie spełniło oczekiwań rodzica, niestety niekoniecznie tych odpowiednich. Początkowa forma baśni przeobraża się w trakcie lektury w thriller, gdzie w tle majaczy zbrodnia.

Las jako symbol bezpieczeństwa

Pieniądze w niewłaściwych rękach dają przyzwolenie na wiele niegodziwości. Często prowokują do bezprawia i stosowania przemocy dla osiągnięcia celu. Ta niezwykle plastycznie opisana historia odziera z pozorów panujące w otoczeniu Jurka brudne układy i przywołuje przeszłość do życia. W “Zwierzętach łownych” w opozycji do wszechobecnych, nieczystych machlojek świata stoi wieczny las. Jawi się on niczym ostoja dla tych zwierząt, na które się poluje. Poetycka forma tej historii stoi w opozycji do przedstawionej w niej bezwzględności drapieżników. To połączenie sprawia, że powieść daje dużo do myślenia i zapada głęboko w pamięci. “Zwierzęta łowne” są jedną z tych książek, które warto kontemplować, warto znać i warto do nich wracać.

Recenzja we współpracy z portalem KulturalneMedia.pl

37/52/2024 ig: @Liber.tinea

Drapieżniki i “Zwierzęta łowne” - recenzja książki Anny Mazurek

“Zwierzęta łowne” autorstwa Anny Mazurek to powieść inna niż wszystkie. Porusza ważne tematy społeczne i nad wyraz uniwersalne w przekazie prawdy. Trafia głęboko i uderza mocno w najdalsze zakamar...

Rozwiń

Zwiń

36/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Miłość w cieniu wojny” to książka, której akcja toczy się w latach czterdziestych poprzedniego stulecia. Mamy w niej dwie główne bohaterki - Evę i Vee. Choć obie kobiety żyją w oddalonych od siebie o setki kilometrów państwach, to łączy je jedno - miłość do Stefana, polskiego żołnierza, który uciekł z radzieckiej niewoli. Całej trójce przyszło żyć w niezwykle trudnych czasach i każde z nich starało się przetrwać najlepiej jak potrafiło.

Zaczynając lekturę miałam pewne obawy. Skupiały się one wokół głównego wątku, czyli trójkąta miłosnego. Spodziewałam się, że to może być jedna z tych licznych ostatnio powieści, które Drugą Wojnę Światową biorą sobie jedynie jako tło dla ckliwych historyjek i spłycają jej tragedię. Na szczęście się pomyliłam. Carolyn Kirby poruszyła wiele istotnych tematów - od pozycji kobiet w RAFie, przez problem przynależności narodowej, po okupację nazistowską i zbrodnię katyńską. Jeśli podobają Ci się książki w stylu Kristin Harmel, myślę, że “Miłość w cieniu wojny” przypadnie Ci do gustu. To naprawdę dobra pozycja.

Eva Hartman mieszka wraz z ojcem w okupowanym Poznaniu, czyli na polskich ziemiach w tamtym czasie wcielonych do Rzeszy Niemieckiej. Jej ojciec nie potrafi do końca zadeklarować swojej przynależności państwowej. Po spędzeniu dzieciństwa pod zaborami niemieckimi, oraz po późniejszym odzyskaniu niepodległości przez Polskę jest rozdarty między tymi dwoma krajami. Dlatego bez większych skrupułów wpisuje się na volkslistę i dalej względnie spokojnie może prowadzić swój biznes. Jego córka Ewa - woli spolszczoną wersję swojego imienia - prowadzi podwójne życie. Jawnie pomaga ojcu w prowadzeniu pensjonatu “Tylko dla Niemców”, a po kryjomu wspomaga działania Polskiego Państwa Podziemnego.

Ewa już od dawna nie miała wieści od swojego narzeczonego, Stefana, który jako żołnierz AK został na początku wojny schwytany przez Sowietów. Nie znając jego losów, traci powoli nadzieję, że jeszcze uda im się spotkać. Pewnego dnia nawiązuje romans z przystojnym Niemcem, który zatrzymał się w prowadzonym przez nią pensjonacie.

Vee Katchatourian urodziła się w Anglii, choć jej rodzina to imigranci. Jako kobiecie i osobie wyglądającej na cudzoziemkę jest jej niezwykle ciężko wybić się w świecie mężczyzn. Dziewczyna bywa brawurowa i lekkomyślna, ale mimo to, dzięki swojej determinacji w końcu zdobywa licencję pilota RAFu. Podczas jednego z lotów musi awaryjnie lądować i poznaje Stefana. Tak, tego samego Stefana, który jest narzeczonym Ewy… Chłopak ma za sobą tragiczne przeżycia i jak się dowiadujemy za wszelką cenę pragnie wymierzenia sprawiedliwości za zbrodnię katyńską. Jak potoczą się losy bohaterów? Czy wszystkim uda się przeżyć wojnę? Jak bardzo pokiereszowani emocjonalnie wyjdą z niej ci, którzy ocaleją?

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

36/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Miłość w cieniu wojny” to książka, której akcja toczy się w latach czterdziestych poprzedniego stulecia. Mamy w niej dwie główne bohaterki - Evę i Vee. Choć obie kobiety żyją w oddalonych od siebie o setki kilometrów państwach, to łączy je jedno - miłość do St...

Rozwiń

Zwiń

35/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Nieświadoma” to opowieść o dziewczynie, która od dzieciństwa była inna od rówieśników. Ba! Inna od wszystkich innych ludzi. Kiara ma pewne moce, których jej ojciec zabronił jej używać, aby pozostała bezpieczna. W moim odczuciu książka przeznaczona jest dla młodszych czytelników, napisana prostym słownictwem i opowiadająca o młodzieńczych rozterkach. Choć opis zachęcił mnie do sięgnięcia po nią przez bardzo ciekawie zapowiadający się wątek fantastyczny, to jednak początek pierwszego tomu nieco mnie rozczarował. Skupił się na mało oryginalnym wątku miłosnym i nieco naiwnym spojrzeniu na świat przez główną bohaterkę. Podobnie jest z dialogami, które nie porywają swoją kurtuazją. Drugi tom na tle pierwszego wydaje się być dużo lepszy, widać w nim, że autorka pracowała nad swoim warsztatem. Przekłada się to zarówno na jakość tekstu, jak i samej fabuły.

Kiara już jako dziecko przejawiała posiadanie mocy. Nie była jednak świadoma jakiego jest ona pochodzenia. Dzięki niej uratowała życie swoje i swoich rodziców podczas szalejącego huraganu, zatrzymując nad ich głowami walącą się belkę stropową w piwnicy, w której ukrywali się przed potęgą żywiołu. Jednak ojciec Kiary po tym incydencie zdecydował, że ma ona ukrywać tę moc przed całym światem. Gdyby ktoś się o niej dowiedział, Kiara nie miałaby normalnego życia. Albo jak się okazuje w dalszej części książki, mogłaby stanąć w obliczu ogromnego niebezpieczeństwa.

Pewnego dnia, już współcześnie, gdy dziewczyna jest dorosła, poznaje pod supermarketem Nathaniela, z którym to znajomość nie będzie oczywista. Młoda kobieta jest równocześnie wplątana w miłosno- przyjacielską relację z Noah i w ten sposób czytelnik zostaje uwikłany w istną intrygę. W książce pojawia się motyw hate to love, przeplatany niewybrednie nasączonymi erotyzmem scenami. Więcej - ten erotyzm towarzyszy większości stron, niczym buzujący testosteron w dorastającym w nastolatku. Drugi tom nie jest tego erotyzmu pozbawiony, ale jego ilość jest już wyważona i nienachalna.

Kiara niestety nie przypadła mi do gustu. To dziewczyna - dziecko. Infantylna, podejmująca absurdalne decyzje i bez zastanowienia zamieniająca je w czyn. To jest ten typ nierozgarniętej bohaterki, który moim zdaniem wyrządza współczesnym nastolatkom najwięcej krzywdy. Ta postać pokazuje, że cokolwiek by się nie działo, to z jej walecznością nawet najgłupsze pomysły prowadzą do szczęśliwego zakończenia.

Pierwszy tom, jak można by się było spodziewać, był wprowadzeniem do świata i wytłumaczeniem skąd i dlaczego Kiara posiada moce. Oczywiście poza scenami i rozterkami miłosnymi. Druga część za to jest dla mnie dużo bardziej ciekawa. To właśnie w niej zaczyna się dziać fantastycznie. Mamy tu styczność z mocami, bogami (tymi dobrymi i złymi), z innymi światami. Tutaj zaczynają wyjaśniać się intrygi, a otwarte w poprzednim tomie wątki zostają mocno rozwinięte. Uczucie dwójki bohaterów zostaje poddane niezwykle trudnej próbie. Dodatkowo zaczynamy patrzeć na wydarzenia również z perspektywy Nate'a (i innych bohaterów), a nie tylko Kiary, gdyż narracja zostaje przekazana też i innym postaciom.

“Nieświadoma” to poprawne romantasy dla młodzieży (choć przez wątki erotyczne może trochę bym się nad tym zastanowiła…), jednak nie tak monumentalne jak inne przedstawicielki tego gatunku. Akcja nie powala tchnieniem świeżości, za to powiela wiele podobnych historii, które opierają się na zbliżonych fabularnie wątkach. Czytając czułam dokąd zmierzają wydarzenia, miałam wrażenie, że już gdzieś zetknęłam się z czymś podobnym. Mimo wszystko można z tą powieścią miło spędzić czas i poczuć się komfortowo, niczym podczas oglądania kolejny raz ulubionego odcinka “Przyjaciół”.

35/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Nieświadoma” to opowieść o dziewczynie, która od dzieciństwa była inna od rówieśników. Ba! Inna od wszystkich innych ludzi. Kiara ma pewne moce, których jej ojciec zabronił jej używać, aby pozostała bezpieczna. W moim odczuciu książka przeznaczona jest dla mło...

Rozwiń

Zwiń

34/52/2024 ig: @Liber.tinea

Madera to górzysta wyspa wulkaniczna leżąca na Oceanie Atlantyckim i będąca częścią portugalskiego regionu autonomicznego. Jest nazywana Wyspą wiecznej wiosny lub Ogrodem Atlantyku przez występującą na niej mnogość kwiatów i cudowne krajobrazy. To wspaniałe miejsce jest chętnie odwiedzane przez turystów w celach wypoczynkowych dzięki swojemu wiosennemu klimatowi i niezwykłej roślinności pierwotnych lasów wawrzynowych. Osoby lubiące poznawać historię również znajdą na niej coś dla siebie. Na Maderze znajduje się wiele budowli mających dużą wartość kulturową, zarówno świeckich jak i sakralnych.

Jak wiadomo zwiedzanie staje się dużo przyjemniejsze dzięki praktycznym przewodnikom w postaci książki. Na rynku można znaleźć ich wiele, jednak trudno zdecydować, który wybrać. Ja ja kolejny raz zdecydowałam się zaufać wydawnictwu Bezdroża. Ich niezawodne wydania stanowią świetną pomoc podczas podróży. Tym razem również stanęli na wysokości zadania i przygotowany przez nich przewodnik jest idealny do zabrania ze sobą w bagażu podręcznym. Poręczna wielkość i ogromna ilość informacji spełnią oczekiwania nawet najbardziej wymagających turystów.

Już na samej okładce przewodnika możemy znaleźć oznaczenia, że znajdują się w nim wskazówki dotyczące tego jak można na Maderze spędzić czas aktywnie i wypoczynkowo, zarówno samodzielnie jak i z całą rodziną. Znajdziemy w nim informacje o naturze, zabytkach kultury oraz o sprawach praktycznych, takich jak gdzie i co zjeść oraz gdzie znaleźć najlepsze noclegi. Jeszcze przed spisem treści zamieszczono kilka skrótowych “zajawek” o najważniejszych atrakcjach i obowiązkowych miejscach do zaliczenia podczas tej podróży.

Przewodnik ma ponad dwieście pięćdziesiąt stron oraz praktyczną mapę. Bardzo cenne są informacje zawarte w “Niezbędniku”, takie jak to kiedy najlepiej się wybrać na Maderę, jakie są potrzebne dokumenty czy gdzie znajdują się placówki dyplomatyczne. Na stronach “Madera travel&style” dowiemy się o najważniejszych kwestiach dotyczących przyrody, historii, folkloru, bieżących wydarzeń i kuchni. Książka jest podzielona na kilka kluczowych rozdziałów. Od segmentu dotyczącego zwiedzania największego miasta Madery, czyli Funchal, przez podział na części wschodnią, zachodnią, północną aż po rajskie krajobrazy znajdującego się pięćdziesiąt kilometrów od tej wyspy Porto Santo.

Jeśli zależy Ci na praktycznym i profesjonalnym przygotowaniu swojej podróży, to ten przewodnik jest stworzony dla Ciebie. Zbliżający się wielkimi krokami sezon urlopowy to idealny czas na lekturę tej książki. Jeśli planujesz wybrać właśnie Maderę jako kierunek tegorocznych wakacji, to wybór tego przewodnika będzie strzałem w dziesiątkę!

34/52/2024 ig: @Liber.tinea

Madera to górzysta wyspa wulkaniczna leżąca na Oceanie Atlantyckim i będąca częścią portugalskiego regionu autonomicznego. Jest nazywana Wyspą wiecznej wiosny lub Ogrodem Atlantyku przez występującą na niej mnogość kwiatów i cudowne krajobrazy. To wspaniałe mie...

Rozwiń

Zwiń

33/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Kiedy zakwitną brzoskwinie” to napisana z rozmachem saga rodzinna, której akcja została poprowadzona przez dwa kontynenty a jej rozpiętość w czasie sięga ponad sześćdziesięciu lat. Opowiada o losach aż trzech pokoleń, od lat trzydziestych XX wieku, aż po współczesność. To zachwycająca opowieść o Chinach - tych z okresu Drugiej Wojny Światowej, tych z czasów Zimnej wojny oraz tych współczesnych. Jednocześnie jest to też historia o konieczności ucieczki i emigracji, o asymilacji, tajemnicach i potrzebie posiadania udokumentowanej dziedzictwem kulturowym tożsamości.

W chińskiej kulturze rodzina jest jednym z kluczowych aspektów życia. Wielopokoleniowe rodziny trzymają się razem, tworząc małą społeczność. Meilin wyszła za mąż za młodszego syna rodziny Dao, ale urodziła pierwszego wnuka płci męskiej, który miał ponieść nazwisko rodowe w świat i w przyszłość. To dało jej dosyć wysoką pozycję w hierarchii tego ogniska domowego. Niestety nad ich głowy nadciągnęła wojna z Japonią, a wraz z nią kolejne pasma nieszczęść, cierpienia i strat.

Meilin wraz z trzyletnim synkiem Renshu zostaje otoczona dyskretną opieką swojego szwagra Longwei, ale niechęć jej wyniosłej szwagierki Wenling, sprawia, że ich losy stają się jeszcze bardziej zagmatwane. Później akcja przenosi się do Ameryki, gdzie Henry nie może znaleźć upragnionego spokoju duszy, przez co jego traumy rzutują na przyszłość potomków rodu. Przez długi czas nie mogłam zrozumieć intencji Henrego, które doprowadziły do tego, że Lily dorastała w nieznajomości swoich korzeni. Co więcej, strasznie mnie tym denerwował. W “Kiedy zakwitną brzoskwinie” możemy zaobserwować jak na kilka pokoleń niewinnych ludzi rzutują dramatyczne przeżycia z ogarniętych wojną miejsc.

Choć sama fabuła nie jest odkrywcza, a losy bohaterów są echem zasłyszanych, czy przeczytanych już gdzieś opowieści, to “Kiedy zakwitną brzoskwinie” i tak są pozycją wartą poznania. Po pierwsze dla poznania dwudziestowiecznej historii Chin i Tajwanu widzianymi oczami zwyczajnych ludzi. Po drugie dla klimatu w niej panującego i pięknych chińskich przypowieści, które towarzyszyły dzieciństwu Renshu, opowiadane z cennego rodzinnego zwoju przechowywanego przez Meilin. Jedną z najważniejszych jest opowieść o poszukiwaniu Źródła Brzoskwiniowego Kwiecia, ale jakie niesie przesłanie, musicie sprawdzić sami.

33/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Kiedy zakwitną brzoskwinie” to napisana z rozmachem saga rodzinna, której akcja została poprowadzona przez dwa kontynenty a jej rozpiętość w czasie sięga ponad sześćdziesięciu lat. Opowiada o losach aż trzech pokoleń, od lat trzydziestych XX wieku, aż po współ...

Rozwiń

Zwiń

32/52/2024 ig: @Liber.tinea

Cóż to była za książka! Wiedząc, jest zaliczana do young adult nie obiecywałam sobie po niej zbyt wiele, a tu tak fantastyczne zaskoczenie! Wciąga od pierwszych stron. Choć momentami ma nieco “niedojrzały” wydźwięk, jak to klasyka tego gatunku, ale ogólnie wywarła na mnie bardzo dobre wrażenie!

Intrygi, spisek, morderstwa, twory nadprzyrodzone wszelakich form, od małych i stosunkowo niegroźnych, po ekstremalnie mordercze. Świetnie skonstruowany świat, fabuła w związku z pomysłem też dosyć nieprzewidywalna, choć w naszych czasach chyba już ciężko o całkowitą innowację w tym zakresie. Momentami przychodził mi na myśl klimat końcowych tomów serii o Harrym Potterze, ale jedynie w przebłyskach, nie doszukiwałabym się głębszych powiązań. Ale może zacznę od początku :)

Leaf Young jest zwykłą dziewczyną, prowadzi spokojne życie na co dzień pracując jako kelnerka w barze. Kiedy jeden jedyny raz postanawia zaszaleć i pójść do łóżka z nieznajomym, jej świat obraca się o 180 stopni. Młoda kobieta ociera się o śmierć, a w jej ciele osiedla się… demon. Tym sposobem dowiaduje się o ciemnej stronie rzeczywistości, o tajemniczym bractwie egzorcystów i staje w obliczu kolejnych niebezpieczeństw.

Niezwykle spodobał mi się pomysł na ten cykl, bo “Zabij mrok” jest dopiero pierwszą częścią. Kolejna ma pojawić się jeszcze w tym roku. Nie mogę się jej doczekać, gdyż jestem niesamowicie ciekawa dalszych losów bohaterów. Powieść uznałabym za jedną z tych, przeznaczonych dla bardziej adult niż young ze względu na brutalność bądź erotyczność pewnych scen. Tutaj na wyobraźnię mogą działać egzorcyści z pistoletami, strzelający niczym pejczem z różańca z okiem Horusa zamiast krzyżyka. Do tego chłopaki (i dziewczyny też) jeżdżą czarnymi samochodami i wyglądają jak Neo z Matrixa w czarnych płaszczach. Emanują niebieskimi symbolami z arkanum w obronie przed demonami. Dla mnie rewelacja! Naprawdę świetnie się bawiłam podczas tej lektury.

32/52/2024 ig: @Liber.tinea

Cóż to była za książka! Wiedząc, jest zaliczana do young adult nie obiecywałam sobie po niej zbyt wiele, a tu tak fantastyczne zaskoczenie! Wciąga od pierwszych stron. Choć momentami ma nieco “niedojrzały” wydźwięk, jak to klasyka tego gatunku, ale ogólnie wywa...

Rozwiń

Zwiń

31/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Wenecja. Oblicza miasta na wodzie” autorstwa Beaty i Pawła Pomykalskich to kolejna świetnie wydana pozycja od Bezdroży. Tym razem nie jest to typowy przewodnik, a zbiór opowieści o tym wyjątkowym mieście. Książka ma niespełna trzysta stron i jest wydana na papierze dobrej jakości. Została uzupełniona o klimatyczne zdjęcia. Jak piszą sami autorzy - są one czarno-białe jako przeciwwaga dla krzykliwych i idealnie dopracowanych widokówek z widokami Wenecji.

Z racji tego, że książka nie skupia się głównie na zwykłych przyziemnych kwestiach związanych z podróżowaniem, takich jak to gdzie spać i co zjeść, a bardziej na warstwie historycznej i dziedzictwie kulturowym, dla mnie staje się nie lada gratką. Uwielbiam tego typu wydania, dzięki nim zwiedza się o wiele głębiej. Mam nawet podobnie skonstruowaną książkę o Krakowie - myślałam że znam swoje miasto, a dzięki niej okazało się, że wcale tak nie było i odkryłam wiele jego tajemnic. “Wenecja” od Bezdroży będzie zatem idealna nie tylko dla osób, które nigdy w Wenecji nie były i chcą się czegoś o niej dowiedzieć, ale również dla “starych wyjadaczy”, którzy zęby zjedli na wyjazdach do tego miasta.

Zapytacie co ciekawego można znaleźć w tej książce. Uchylę przed Wami rąbka tajemnicy, ale nie za wiele, gdyż wiadomo, że to co ukryte bardziej kusi. Książka składa się z trzynastu rozdziałów, do których zaliczyłam też wstęp i zakończenie. Każdy z nich z kolei podzielony jest na następne segmenty odpowiadające tematowi przewodniemu rozdziału. I tak Beata i Paweł Pomykalscy snują swoją opowieść o intrygującej Wenecji od jej narodzin po czasy współczesne. A opowieść ta zawiera wiele istotnych aspektów, przez “Władzę”, przez to jak i dlaczego to miasto stało się tak potężne, jaki status miała w nim kobieta, przez sztukę, to jak spędza się w niej karnawał, aż po to jak się tam choruje i umiera.

Bardzo cenię tego typu pozycje. Wydania, które nie skupiają się na pokazaniu nam aktualnych miejsc i przekazaniu praktycznych wskazówek, tylko głęboko zakorzenione w przeszłości pokazują nam ludzi i ich historie takimi jacy byli. Pokazują, też ich podobieństwo do nas, to, że byli prawdziwie z krwi i kości. Oczywiście typowe przewodniki też są ważne i potrzebne, traktowałabym obie formy jako wzajemne uzupełnienie, jeśli komuś zależy na świadomym i głębszym poznaniu Wenecji. Dla mnie rewelacja!

31/52/2024 ig: @Liber.tinea

“Wenecja. Oblicza miasta na wodzie” autorstwa Beaty i Pawła Pomykalskich to kolejna świetnie wydana pozycja od Bezdroży. Tym razem nie jest to typowy przewodnik, a zbiór opowieści o tym wyjątkowym mieście. Książka ma niespełna trzysta stron i jest wydana na pap...

Rozwiń

Zwiń

30/52/2024 ig: @Liber.tinea

Główną bohaterką książeczki dla dzieci “To ja, Gorączka” jest mały, kudłaty stworek, mający być uosobieniem odwiedzającej nas w czasie choroby gorączki. Choć większość z nas oczywiście jej nie lubi i uważa za coś złego, to w książce jest ona przedstawiona jako sympatyczna towarzyszka Odporności. Dzięki ilustracjom wykonanym przez Panią Dorotę Ziębę, dziecko może wyobrazić sobie zjawisko gorączki i wziąć udział w bitwie jaką organizm toczy z chorobą. Coś zwizualizowanego często bywa dla dziecka łatwiejsze do oswojenia.

Książeczka zachęca do interakcji - dziecko jest zapraszane do zabawy z tytułową bohaterką, dzięki czemu właśnie ma szansę na bliższe zapoznanie się z nią. Do bajki są też dołączane naklejki. Zamierzeniem książki autorstwa Marcina Korczyka, znanego również jako Pan Tabletka, jest właśnie zapoznanie dziecka ze zjawiskiem gorączki i wytłumaczeniem mu skąd ona się bierze i jak działa na organizm. Wraz z tytułową Gorączką rodzic może wspólnie z małym człowiekiem przestudiować w dostosowany do dziecka sposób cały proces choroby, wytłumaczyć dlaczego boli je głowa, czemu raz jest zimno, raz gorąco i dlaczego nie ma siły na zabawę. Uważam, że ta bajka w łatwy sposób może pomóc dziecku w przetrwaniu trudniejszego dla niego czasu, jakim jest choroba.

Na stronach książki są też zawarte rady jak szybciej wyzdrowieć, dzięki czemu rodzic sprawniej przekona swoje potomstwo do tego, aby piło więcej wody, czy aby grzecznie dało sobie zmierzyć temperaturę lub przyjęło leki. “To ja, Gorączka” jest dedykowana dla dzieci w wieku od 3 do 8 lat, ale myślę, że dla wielu pomysłowych rodziców młodszych maluchów może być równie pomocna. Wielu z nich nie wie jak rozmawiać ze swoją pociechą, czy też samemu musi się doedukować jak pomóc w sytuacji, gdy pojawia się choroba. Na pomoc przyjdą mu inne tytuły dostępne na stronie internetowej Pana Tabletki gdzie dla przykładu można kupić także książkę o gorączce dla dorosłych. Przydatny w rozmawianiu z dzieckiem o chorowaniu może być też blog Pana Tabletki dla opiekunów - kod QR znajduje się na ostatniej stronie bajki. Są to bardzo wartościowe materiały i sądzę, że spodobają się zarówno rodzicom, jak i dzieciom, o które właśnie tutaj chodzi.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

30/52/2024 ig: @Liber.tinea

Główną bohaterką książeczki dla dzieci “To ja, Gorączka” jest mały, kudłaty stworek, mający być uosobieniem odwiedzającej nas w czasie choroby gorączki. Choć większość z nas oczywiście jej nie lubi i uważa za coś złego, to w książce jest ona przedstawiona jako ...

Rozwiń

Zwiń